Beuling & Blues Festival Sfinx terrein Boechout (26-06-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info organisatie: Beuling & Blues © Rootsville 2022

Een nieuw bluesfestival, daar kunnen we enkel blij mee zijn. Met Beuling & Blues, gaan ze daar in Boechout het voorbeeld volgen van het gekende Ribs & Blues. Enkele jaren geleden was dit idee al gerijpt bij de chef Wouter van restaurant “De Schone Van Boskoop”, iets wat hij mij ooit had verteld toen ik daar met vrienden iets was gaan eten. En kijk, nu is de droom werkelijkheid geworden en onmiddellijk met een heel mooi programma, geen enkele reden dus om thuis te blijven.

Natuurlijk leent het terrein van het legendarische Sfinx festival zich ook perfect voor blues en er waren zowaar 2 locaties waar je de verschillende bands kon gaan bewonderen: The Arch en The Hood. Prachtige setting, mooi en zeer gezellig opgebouwd, beulingen in alle smaken en formaten van de barbeque en een stand met een aantal lekkere streekbieren. Meer moet dat niet zijn manneken... De zon was vandaag ook van de partij en het beloofde aldus een prachtige namiddag te worden.

Het was in The Hood dat de eerste band van de dag de boel in gang zou schieten. De presentatie wordt in de loop van de dag verzorgd door Vitalski en Antoon Offeciers. Vitalski zorgt voor humoristische poëzie tussen de bands door begeleid door Antoon dan op fluit, dan weer op piano. Het geheel zorgt de hele dag voor hilarische toestanden.

Met Southern Soundpost werden de eerste noten van de dag op de wei losgelaten. Totaal onbekend deze band, dus dit zou een ontdekking worden. Eigenlijk een  bende “locals” afkomstig uit de brede regio. Na verschillende crossroads, dead ends and forks in the road wandelen de jongens nu samen richting de volgende outpost. Ze brengen traditionele fingerpicking en zelf gemaakte jazzy blues. Drum,bas, gitaren en vocals die samensmelten of tegen elkaar op zingen. De band bestaat uit Steven Somers (zang), Dirk Christiaensen (bas/contrabas), Vincent Dierickx (drums),  Pierre Van Den Haute (akoestische gitaar) en Gert Janssens (elektrische/akoestische gitaar).

Nog niet zo heel veel volk, maar het werd wel een aangenaam optreden dat van start ging met ‘Kind Hearted Woman’, eigen werk met ‘Stomp Blues’, een covertje van Keb Mo’s ‘Perpetual Blues Machine’ of het gekende ‘Deep Elem Blues’. Mooie mengeling van blues en jazzy ritmes, af en toe wat folky klinken. Goede muzikanten die zorgen voor een aangename sfeer, de gitaristen hebben het fingerpicken duidelijk onder de knie en de zanger heeft een meer dan aangename stem. Mooi begin.

Hier tijd genoeg om tussen de acts door naar de andere lokatie te begeven en ik trok dus naar The Arch voor , alweer een onbekende band, Billie D Barn. Echter niet zonder mij onderweg te voorzien van een lekker Black Pudding, een plaatselijke “Russian Stout”.

Snoeihard gitaarwerk, muren van geluid, da's het andere gezicht van Bart Struyf bij o.a. Your Highness. Dat zijn voeten tot aan zijn enkels in de stoner metal zitten, belette hem niet op zoek te gaan naar zijn wortels: Americana en Blues. Na een sabbatical van meer dan 20 jaar werd Guy Van Wynsberghe jr. achter zijn vodden gezeten om met zijn diepe, rauwe stem terug het podium op te kruipen. Roots en blues was altijd zijn ding geweest. Het duo begon dan enkele jaren geleden met 2 gitaren en een stem. Hier vermenigvuldigd het duo zich tot een kwartet samen met drummer Pieter Van Leuven en bassist Stef Van den Brande.

Met ‘Dead & Gone’ kwam onmiddellijk de rauwe stem van Guy op de voorgrond. Ik had zoiets van;”ja dat komt hier heel goed”. En dat het goed was een understatement. Goed opgebouwd geheel met songs als ‘Someday baby’, ‘Sweet Carolina’of ‘Simple Song’. Het klonk soms rauw en duister maar kon mij helemaal bekoren. Een verborgen parel zou ik dit niet echt noemen, maar al zeker en vast de moeite om te gaan beluisteren.

Voor Annelies & Hannes keerden we terug naar de Hood. Derde, voor mij onbekende, act. Annelies Brosens besloot na meer dan 25 jaar Laïs, dat het tijd werd voor iets nieuws.

Laïs koestert ze als een mooie herinnering maar de grote podia lonken niet , ze is op zoek naar authenticiteit , puurheid , gezelligheid. Ze zingt voornamelijk op haar eigen erf in Kalmthout waar ze onder de naam 'erfgoedleven.be' concertjes organiseert. Voor Beuling & Blues ruilt ze Kalmthout graag eens in voor Boechout. Samen met Hannes Cassiers (gitaar) brengt ze liedjes over het leven, kwetsbaarheid en dat dat helemaal ok is. Groot verschil met de twee vorige bands. Meer ingetogen maar wel op zijn plaats op het kleine podium van The Hood. Hoewel je dit bezwaarlijk blues kon noemen klonken liedjes als ‘Next To You’ of ‘Rollercoaster’ heel fijn.

Een band waar ik zeker en vast naar uitkeek was die van Nienke Dingemans. Dit jaar met “Devil On My Shoulder” één van de beste cd’s die ik had gehoord en ik was dus benieuwd wat deze jonge deerne live ervan zou bakken. Nienke Dingemans is een Nederlandse singer songwriter. Ze wordt gezien als 17-jarig bluestoptalent maar haar muziek is veel breder: van blues tot soul en van country tot jazz. Ze wordt begeleid door muliti-instrumentalisten Joost Verbraak en Jan van Bijnen en bassiste Sanne Verbogt. Hier keek ik dus heel erg naar uit.

De eerste twee nummers ‘What We Done last Night’ en ‘Why Does The Caged Bird’, werden gebracht zonder Nienke. Die kwam pas op om ‘Heartache Train’ op de weide los te laten en het klonk goed. Met ‘Tennessee River’ en ‘Mississippi Road Blues’ liet Nienke ook zien dat ze meer dan een stem is maar ook meer dan verdienstelijk met de gitaar overweg kan. Feit is, dat ze voor haar leeftijd, al een geweldige stem heeft. Haar muzikanten zijn gedreven en bedreven en de drummer haalde zelfs bijwijlen de trompet uit de kast. Goed, strak professioneel om af te sluiten met ‘My Salvation’ en de titeltrack van haar cd ‘Devil On My Shoulder’.  Knap en toch bleef ik wat op mijn honger zitten. Versta mij niet verkeerd, het was goed tot heel goed, maar na de cd had ik misschien iets meer explosiviteit verwacht, maar misschien had ik ook mijn verwachtingen iets te hoog gelegd.

Vanaf nu ging het programma alleen maar crescendo want er werd vervolgd met het fantastische Gentse duo Guy Verlinde & Olivier Vander Bauwede. Guy en Olivier zijn ondertussen “incontournables” geworden in de Belgische muziekscene. Het album “Standing In The Light of a Brand-new Day” is een nieuwe stap in zijn muzikale en tekstuele evolutie, maar zijn liefde voor akoestische muziek blijft onveranderd.

Guy laat zich bijstaan door de jonge klasse muzikant Olivier Vander Bauwede. Hij is één van de nieuwe lichting Gentse blues muzikanten. Beïnvloed door Steven De Bruyn (El Fish, The Rhythm Junks) verkent hij met zijn mondharmonica's de meest verscheidene muziekstijlen en gaat hij heel wat verder dan de traditionele blueslicks. Ik durf te zeggen dat Olivier ondertussen de beste mondharmonicaspeler is van ons land. Twee supertalenten op één podium en man , wat was dit weer TOP. ‘All Is Forgiven’ een ingetogen begin gevolgd door ‘Heaven Inside My Head’ en ‘Do That Boogie’ waarbij het publiek direct mee was in de positieve flow die het duo had gecreëerd. Knappe bindteksten zoals we van Guy gewoon zijn. Simpel en duidelijk zoals voor, een alweer, schitterende versie van ‘I Shall Not Be Moved’. Kippenvel man !!

Olivier is momenteel, voor mij, de beste harmonicaspeler van het land. No doubt about that. Maar buiten de harp is hij ook de eigenaar van een meer dan aangename stem en liet hij ook zien dat hij al even goed gitaar speelt als de Mississippi saxofoon. Alles stond op hoog niveau met ‘Pursuit Of Happiness’, topklasse met Dylan’s ‘Blind Wille McTell’, het verhaal van de nieuwe liefde van zijn vader bij ‘Keppe, ‘K Zien Ier Voe Joen’, de knaller ‘Ain’ Nobody Gonna Hold Me Down’ om af te sluiten met ‘Alabama Blues’ en een sing along bij ‘Reckoning Blues’. Hierna volgde een meer dan verdiende staande ovatie. Dit duo speelt duidelijk in de Champions League !!!

Met Shakedown Tim & The Rhythm Revue, krijgen we een pak bekende gezichten op het podium.  Tim Ielegems brengt down home blues en uptown boogie zoals die klonk in de jaren ’40 en ‘50, maar zijn songs zijn hedendaags. Tim is geen onbekende in de blues wereld: oprichter van Fried Bourbon en stond ook vaak op het podium met de ondertussen jammerlijk genoeg overleden Gene Taylor en James Harman, maar ook nog steeds met o.a. Roland Van Campenhout, Steven De Bruyn, Jo’ Buddy, Little Victor…

Het geluid van zijn vintage fat body gitaar, een piano, een strakke rhythm sectie én een bezielde zanger geven een mix van low down blues, happy blues, wilde Memphis boogie, swing jazz, juke joint stomp met hier en daar een gospel. Momenteel is dit de bezetting: Shakedown Tim (Gitaar – zang), Ilias Scotch  (piano), Kurt Lens (contrabas) en Koen Van Peteghem (drums).

En dat het weer goed was. Misschien al tientallen keren gehoord en gezien, maar steeds weer, weet Tim een glimlach op mijn gezicht toveren met zijn aanstekelijke ritmes. Hij wordt natuurlijk bijgestaan door 3 topmuzikanten, veteranen van het blues gebeuren en dik op elkaar ingespeeld. ‘How Long’, ‘Wiggle Wobble’ of ‘Drifting’ brachten direct sfeer op het terrein en dat kon ook gezegd worden het exotische ‘Wild Calypso Night’ of ‘Drop You Like A Bad Habit’. Alweer een zeer goed prestatie van Tim en zijn cornuiten.

Met Bruno Deneckere & Luiz Marquez kregen we alweer een top duo uit het Gentse. In Gentse muziekmiddens is Bruno een begrip. In de jaren negentig bekend als frontman van The Pink Flowers, die samen met Luc De Vos en Lieven Tavernier en nog een aantal andere bands overigens deel uitmaakten van de zogenaamde ‘zes van Gent’. Na The Pink Flowers ging Bruno Deneckere door onder zijn eigen naam en is hij betrokken bij tal van muzikale projecten.

Na “I Remember The Day”, een plaat die hij in 2018 samen met zijn muzikale bloedbroeder Nils De Caster maakte, pakte singer-songwriter Bruno Deneckere uit met “Coming Up For Air”. Een soloplaat die hij in volle coronatijd in zijn eentje maakte. Een muzikant buiten categorie die vandaag in het gezelschap vertoeft van Luiz Marquez, instrumentale duizendpoot. Toch alweer veel volk afgezakt naar het klein podium voor het voorlaatste optreden van de dag, en gelijk hadden ze. Bruno en Luiz staan garant voor fijne en aangename muziek. Bruno weet het publiek in te pakken met zijn nasale stem die ietwat aan Bob Dylan doet denken, zijn geweldige gitaarspel en zijn droge Gentse humor.

Luiz daarentegen houdt zich wat bescheiden aan de kant maar weet muzikaal te ontploffen als hij zijn harp, sax of fluit bovenhaalt. ‘Homesick Blues’, het swingende ‘Lost In The Shuffle’, ‘Lies’, het rustige ‘’Birds Fly Why Should I’ of ‘Waiting For You’ waren van die dingen die we op ons bord kregen. Bruno kreeg het publiek mee voor een sing along bij ‘Waiting For The New Peacetrain’ om af te sluiten met ‘She Gets Along With You’. Mooi, mooi, mooi en alweer een optreden met klasse.

Ondertussen waren we aan de laatste band van de dag, met Crayon Sun. De Antwerpse blueslegende Dave Reniers aka Big Dave (44 Rave, Electric Kings) leende zijn stem aan één van de tracks van 'Night Of The Hunter' (2015), het afscheidsalbum van Creature With The Atom Brain. De samenwerking smaakte naar meer, aldus Creature-frontman Aldo Struyf en zo ontstond Crayon Sun: een gloednieuwe groep rond de tandem Struyf-Reniers die live versterking kreeg  van Tomas De Smet, Antoni Foscez en Dave Hubrechts.

Crayon Sun is een organische versmelting van twee werelden: de strakke psychedelica van Struyf en de meer vrije blues sound van Big Dave. Dit zou gevoelsmuziek moeten opleveren die het publiek in het hart raken. Mij heeft het vooral in de oren geraakt. Man dat was luid !. Meer psychedelisch  dan blues en wat mij betreft, niet om aan te horen. Ik heb het dan ook slechts 2 songs uitgehouden met ‘Summertime’ en ‘The Eastern Wind’ en heb dan mijn biezen gepakt. Er zal alvast een publiek zijn die dat graag hoort, maar persoonlijk hoor ik daar zeker niet bij. Voor mij een kleine domper op dit schitterende programma.

Verder niets dan lof voor de organisatie. Top jongens en meisjes! Prachtige locatie, zeer vriendelijke en behulpzame medewerkers, lekker bier, lekker eten en een schitterend programma. Dit smaakt naar meer. Voor wie deze editie heeft gemist, jammer maar helaas, ze zullen nog 2 jaar moeten wachten, want het is de bedoeling om dit slechts om de 2 jaar te organiseren. Bij deze hadden de afwezigen dus alweer ongelijk.

Echter niet getreurd, nog 5 keer slapen en dan is het Hookrock. See you there folks !!

Marcel